Priscilla Dunstan
De Australische Priscilla Dunstan kon op haar vijfde al een muziekstuk van Mozart één keer horen en naspelen op haar viool. Haar vader, directeur van het onderwijskundig onderzoekscentrum van de Universiteit van New South Wales, ontdekte dat zijn dochter een 'fotografisch geheugen' had voor geluid.
In haar tienerjaren tourde Priscilla door Europa en Australië als talentvol concertvioliste. Daarna bracht ze meer dan 10 jaar door in de wereld van de opera als mezzo-sopraan.
In 1998 werd Priscilla moeder van zoon Tom. Door haar bijzondere gehoor ontdekte Priscilla dat de huiltjes van haar zoon Tom niet slechts willekeurige geluiden waren. Ze hield in een dagboek de verschillende combinaties van geluiden bij en merkte dat ieder geluidje verbonden was aan een specifieke behoefte. Zo wist ze door het geluid te herkennen wat ze kon doen om hem weer gerust te stellen.
Na haar eigen ervaringen met Tom werd Priscilla's theorie getest bij meer dan duizend baby's van meer dan dertig nationaliteiten. Negen jaar lang werden observaties en testen gedaan, aangevuld met drie grote Internationale onderzoeken. Deze onderzoeken bevestigden alle drie het bestaan van de universele reflexgeluiden.
Sinds 1998 is Dunstan Babytaal grondig onderzocht. Hierbij waren meer dan duizend baby's en hun ouders betrokken uit zeven verschillende landen met meer dan dertig verschillende nationaliteiten. Het wetenschappelijk onderzoek is uitgevoerd in Australië, de Verenigde Staten en Groot Brittanië in 2006 en 2007.
Ook in Nederland blijven er onderzoeken plaatsvinden. Zo is er in de zomer van 2024 een onderzoek afgerond aan de Universiteit van Amsterdam. Dit onderzoek richtte zich op de vraag of en zo ja, welk effect het toepassen van de methode heeft op moeders.
